قوانین و مقرارت سوارکاری در بیوگرافی المپیک

ورزش سوارکاری اولین بار در بازی های المپیک تابستانی 1900 در پاریس در بازی های المپیک گنجانده شد.( کاسیت سواران لرستان مرجع اسب در ایران میباشد) آنها دوباره در سال 1912 گنجانده شدند و در هر دوره بعدی بازی ها گنجانده شدند. رشته‌های سوارکاری المپیک عبارتند از درساژ، مسابقات و پرش با نمایش. در هر رشته مدال های انفرادی و تیمی اهدا می شود. زنان و مردان در شرایط مساوی با یکدیگر رقابت می کنند.

همراه با مؤلفه سوارکاری پنتاتلون مدرن، این تنها رویداد المپیک است که حیوانات را در بر می گیرد. اسب ها به همان اندازه که سوارکاران ورزشکار محسوب می شوند.

نهاد بین‌المللی حاکم بر ورزش‌های سوارکاری، فدراسیون بین‌المللی Équestre است. اولین بازی های المپیک که تحت اختیار آن برگزار شد در سال 1924 بود.

بازی های پاریس

مسابقات سوارکاری اولین بار در بازی های المپیک 1900 پاریس برگزار شد، اگرچه هیچ یک از رشته هایی که امروزه دیده می شود را شامل نمی شد. 4 رویداد سوارکاری مختلف پرش، پرش ارتفاع، پرش طول، و مربی پستی وجود داشت.

مسابقات چوگان شامل 4 تیم متشکل از بازیکنانی از بریتانیا، فرانسه، مکزیک، اسپانیا و ایالات متحده بود.

پرش جایزه بزرگ، که شبیه به رویداد پرش نمایشی امروز بود، که برای آن 45 شرکت کننده شرکت کردند، اگرچه فقط 37 مسابقه داشتند. مقام اول و دوم را سوارکارانی از بلژیک به دست آوردند (1. ایمه هاگمن در بنتون، ایلینوی، 2. ژرژ ون در پوله سوار بر Winsor Squire)، در حالی که یک سوارکار فرانسوی به نام لویی د شانمپساوین در کوه ترپسیکور خود مقام سوم را کسب کرد.

مسابقه پرش ارتفاع منجر به تساوی بین سوارکار فرانسوی دومینیک گاردره در کانلا و جیان جورجیو تریسینو ایتالیایی در اورسته شد که هر دو اسب آنها 1.85 متر را از زمین پاک کردند و برنز به کنستانت ون لانگندونک از بلژیک داده شد که کوه او Extra Dry. 1.70 متر پاکسازی شد. با این حال، کنستانت ون لانگندونک و اکسترا درای توانستند در مسابقات پرش طول، طلا را با فاصله 6.10 متری به دست آورند. Trissino و Oreste با پاکسازی 5.70 متر نقره را به دست آوردند و M. de Bellegarde از فرانسه با پرش 5.30 متر توسط کوه تولا برنز گرفت.

بازگشت مسابقات سوارکاری

مسابقات اسب‌سواری از بازی‌های المپیک 1904 حذف شد و به دلیل بازگرداندن آن مدیون کنت کلارنس فون روزن، استاد اسب، پادشاه سوئد بود. کنگره IOC در سال 1906 با پیشنهاد او برای اضافه کردن ورزش، مراسم و پرش نمایشی به برنامه بازی های المپیک آینده 1908 لندن موافقت کرد. با این حال، به دلیل مشکلاتی که با کمیته بین‌المللی نمایش اسب‌های تازه‌تشکیل شده داشت، آنها تا بازی‌های 1912 استکهلم معرفی نشدند و فقط یک مسابقه چوگان در سال 1908 برگزار شد. این سه رشته در هر بازی‌های المپیک تابستانی تا به امروز برگزار می‌شوند. .

مشارکت غیر افسران و زنان

تا بازی‌های المپیک تابستانی 1952، فقط افسران نظامی و «آقایان» مجاز به رقابت در رشته‌های سوارکاری المپیک بودند، که نتیجه آن حذف همه زنان و همه مردانی بود که در ارتش خدمت می‌کردند اما کمیسیون افسران را نداشتند.

با این حال، در سال 1952، همه مردان مجاز به رقابت در همه رشته‌های سوارکاری و زنان مجاز به رقابت در درساژ بودند. بعداً به زنان اجازه داده شد در سال 1956 در پرش و در سال 1964 در مسابقات رویدادی شرکت کنند. از آن زمان، سوارکاری یکی از معدود ورزش‌های المپیک بوده است که در آن مردان و زنان مستقیماً با یکدیگر رقابت می‌کنند. در رقابت های تیمی، تیم ها ممکن است ترکیبی از رقبای زن و مرد داشته باشند و لازم نیست حداقل تعداد هر دو جنس را داشته باشند. کشورها در انتخاب بهترین سوارکاران، صرف نظر از جنسیت، آزادند.

قوانین

شرایط سنی

فدراسیون بین‌المللی از سوارکاران باید حداقل 16 سال سن داشته باشند تا در کلاس‌های درساژ شرکت کنند و 18 سال برای پرش نمایشی و مسابقات به دلیل افزایش خطری که هم برای سوارکار و هم برای سوارکار ایجاد می‌کند. همه اسب ها باید حداقل 9 سال داشته باشند. حداکثر سن وجود ندارد.

تعداد اسب و سوار

سهمیه های جفت اسب/سوار بین بازی ها و بین هر رشته متفاوت است. در حال حاضر، هر فدراسیون ملی می‌تواند یک تیم متشکل از 4 سوارکار در تیم پرش (که یکی از آنها ذخیره است)، 5 نفر در تیم رویداد (بدون ذخیره) و 3 سوار در تیم درساژ شرکت کند.

قوانین دارویی

به دلیل مصرف زیاد مواد مخدر، قوانین مواد مخدر برای اسب ها در المپیک 1972 مونیخ وضع شد (اگرچه در آن بازی ها هیچ آزمایشی وجود نداشت). در حال حاضر، قوانین بسیار سختگیرانه ای در مورد اینکه چه داروهایی ممکن است بر روی ورزشکاران اسب سوار مسابقات اسب سواری استفاده شود، وجود دارد.

بازرسی های دامپزشکی

همه اسب‌ها در بازی‌های المپیک باید قبل از بازی‌ها تحت بازرسی دامپزشکی قرار بگیرند تا مطمئن شوند که از سلامتی خوبی برخوردار هستند و ناقل بیماری نیستند. بازرسی های دامپزشکی نیز ممکن است در طول بازی ها انجام شود.

درساژ در بازی های المپیک

درساژ از المپیک 1912 به طور چشمگیری تغییر کرده است. اسب درساژ دیگر مجبور نیست بپرد، اما آزمایش روی تخت به طور فزاینده ای دشوار شده است و بر روی پیافه و گذر تاکید می کند. اسب‌های امروزی مخصوصاً برای درساژ پرورش داده می‌شوند و در مقایسه با اسب‌های اوایل قرن بیستم، حرکات بسیار عجیب‌تری دارند.

در بازی‌های 1912، 1920 و 1924 فقط مدال‌های انفرادی اعطا شد و مدال‌های تیمی پس از آن در همه المپیک‌ها اهدا شد.
المپیک 1912 استکهلم
المپیک 1912 استکهلم اولین مسابقه درساژ المپیک را با حضور 21 سوارکار از هشت کشور (بلژیک، دانمارک، فرانسه، آلمان، نروژ، روسیه، سوئد و ایالات متحده) برگزار کرد. اسب‌های درساژ موظف به انجام سه آزمایش بودند: یک آزمایش روی تخت، یک آزمایش پرش و یک آزمایش اطاعت.

آزمایش روی تخت تنها می‌توانست حداکثر ده دقیقه طول بکشد و در فضایی که اکنون «عرصه کوچک» نامیده می‌شود، یک فضای ۲۰ متر در ۴۰ متر انجام شد. دشواری بسیار کمتر از امروز بود، مشابه سطح چهارم USDF. آزمون، مانند امروز، هر حرکت را در مقیاس 0 تا 10 نمره داد. راه رفتن های مورد نیاز شامل راه رفتن “آزاد” و “آسان”، یورتمه “آهسته” و “طولانی” و کانتر “آهسته” و “کشیده” بود که همگی باید روی هر دو افسار اجرا می شدند. اسب همچنین باید “چرخش های معمولی”، دایره های کوچک در یورتمه آهسته، دایره های 8 متری در کانتر، عدد هشت ها در کانتر را نشان می داد (هر دو تغییر پرواز را در مرکز انجام می دهند، و همچنین بدون تغییر پرواز، دایره دوم در مقابل کانتر قرار دارد)، چهار یا چند پرواز در یک خط مستقیم تغییر می کند، بند ها را روشن کرده و دوباره به عقب برگردید. در این زمان، پیاف، پاساژ و سایر حرکات اکول بالا (از جمله هوای بالای زمین و پیاده روی اسپانیایی) مجاز نبود. اگر سوارکار با هر دو افسار در یک دست سوار شود، امتیاز اضافی می‌توان به‌دست آورد، به‌خصوص اگر این کار در کانتر انجام شود.

علاوه بر این، تمام اسب های درساژ باید از چهار مانع که حداکثر 1.1 متر ارتفاع داشتند و یک حصار دیگر با گستره 3 متر بپرند. سپس از آنها خواسته شد تا “آزمایش اطاعت” را انجام دهند و اسب را در نزدیکی اشیاء شبح وار سوار کنند.

سواران موظف بودند اگر افسران نظامی بودند یونیفورم غیر رسمی و اگر غیرنظامی بودند کت سیاه یا صورتی با کلاه ابریشمی بپوشند. اسب‌ها باید در لگام دوتایی سوار می‌شدند و مارتینگل و مهار ممنوع بود.